Sabina Waszut

   Nigdy nie pisałam jeszcze o samym autorze,ale po spotkaniu z Sabiną Waszut,muszę napisać parę słów.Jest to autorka mojego pokolenia,rocznik 1979,rodowita Chorzowianka,więc też dlatego muszę czuć z Nią bliskość,ponieważ jestem pół-chorzowianką i kocham miasto mojego Taty.Wiele szczęśliwych chwil tam spędziłam.

   Wracając jednak do autorki- pisarka, recenzentka, organizatorka spotkań literackich. Propagatorka śląskiej kultury. W styczniu 2013 nakładam wydawnictwa Anagram weszła na rynek książka „Isabelle”, której jest współautorką. W październiku 2014 ukazała się powieść Rozdroża wydana przez Warszawskie Wydawnictwo MUZA SA. Książka została nominowana do Nagrody Literackiej Europy Środkowej „Angelus” za rok 2014, na Festiwali Literatury Kobiet w Siedlcach zdobyła nagrodę główną kategorii Pióro, dla najbardziej poruszającej polskiej powieści roku 2014. W wrześniu 2015 na rynku ukazała się książka W obcym domu – dalsze losy bohaterów Rozdroży. Książka została uhonorowana wyróżnieniem bloga książkowego Czas na książki. A teraz poznamy dzieje dawnego Chorzowa,na które już nie mogę się doczekać w książce Bar na Starym Osiedlu, którego premiera odbyła się 21 września. Gdy rozmawiałam z autorką to przyznała mi się, że pisała poezję i to widać w jej książkach - romantyzm i poetycki styl - bardzo piękny i wzruszający. 

        

    Bardzo chciałabym by Sabinę Waszut poznało szersze grono czytelników. Nie rozumiem mody na Bondę (autorkę MOCNO promowaną w tym samym wydawnictwie-w Warszawskim Wydawnictwie Muza SA),  a o wiele słabszą warsztatowo,technicznie i w ogóle pod każdym względem od Waszut. Niestety wyższa sztuka zawsze była i będzie dla elity intelektualnej, a kolejki po autograf będą do Ewa gotuje. 

Polecam gorąco książki Sabiny Waszut,promujmy nasze regiony. Był Wrocław u Krajewskiego,Szczecin u Hermana,Warszawa, Mazury,Sandomierz u Miłoszewskiego,to teraz mamy Chorzów u Waszut. Niedługo recenzja. Maa

Znalazłam jeszcze kilka pięknych wierszy Sabiny:

Dom bez pieca traci oddech

Tego dnia rwałyśmy bez

Mówiłaś że jest mlecznie

Tak nierzeczywiście majowo i sennie

Ale pieśni usłyszałyśmy później

Najpierw był zapach sieni

Słodki Koci Babciny

I drzwi z których można zeskrobać losy

W kuchni chowasz jesień

Rozrzuciłaś przedmioty jak liście

Sepia zdjęć i  kiełbasa z  ogniska

Piec ogrzewa  plecy

Choć już dawno blachę zasłoniłaś chlebem

Otuliłam się w fotel

Zamruczał

Zostałam

Zaduszki 1985

niepewna była jedynie pogoda

czekaliśmy na śnieg

wtedy można było pójść w nowym płaszczu

i rękawiczkach z których jedna miała nie doczekać świąt

reszta pozostawała niezmienna

brodzenie w morzu zniczy

ogarki jak świeczki na torcie

ciche życzenia stu lat i pączki jedzone przy grobach

babcia obchodziła kolejną rocznicę urodzin

jeszcze tutaj z nami

już odchodząc tam

ale o tym się nie myślało

nie wiedziało

nie czuło na ramieniu dotyku przodków

ważni byli ci obok

ciepła dłoń

mgiełka z ust

zapach wosku w płucach

Od końca

Pociąg ze stacji Szczecin Główny wjedzie na tor przy peronie drugim.

Kawa parzy język.

Na walizce pełno kolorowych dam, spieszą się dokądś.

Ja wolałabym zostać.

Uspokój się! – rozkazujesz.

Macham ręką zza szyby, nie potrafię się żegnać.

Ty też nie.

Pociąg do stacji Katowice Główny odjedzie z toru drugiego przy peronie pierwszym.

Z megafonu mówią wierszem.